Karline Ramboer verlaat SP.a Diksmuide en vaart haar eigen weg

Vandaag verlaat ik officieel het SP.a moederschip  en ga  ik de komende zes jaar mijn eigen koers varen in de diksmuidse  politieke wateren.

Ik ben niet over één nacht ijs gegaan om deze niet evidente beslissing, te nemen.

Slapeloze nachten en constante hoofdpijn van de stress zijn al meerdere weken deel van mijn leven. Ik heb een ongelooflijk gevecht gevoerd met mijn verstand, mijn geweten en mijn hart. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en moet ik in eer en geweten toegeven dat ik mij niet meer thuis voel binnen de SP.a Diksmuide en de samenwerking met de helft van onze verkozen SP.a  mandatarissen voor mij onmogelijk geworden is.

Deze beslissing vraagt uiteraard enige toelichting en deze ga ik dan ook onverbloemd weergeven.

Het is een publiek geheim dat er binnen onze SP.a  fractie heel wat interne ruzies zijn de laatste 4 jaar. Deze, soms heel zware ruzies zijn er, wat mij betreft, enkel met de raadsleden Dekeyser en Moerman.

Het begon allemaal vier jaar geleden, toen er een schepenwissel was binnen onze partij en ik meermaals benaderd werd door raadslid Dekeyser om front te vormen tegen onze lijsttrekker, namelijk Kurt Vanlerberghe.

Ik heb dit steeds geweigerd onder meer omdat ik veel respect had en heb voor Kurt. Dit is echter niet in goede aarde gevallen bij de clan Dekeyser die geen enkele tegenspraak duldt.

Dit was dan ook het startschot voor een aaneenschakeling van conflicten en incidenten binnen onze fractie , met als hoogtepunt de ongemeen harde interne verkiezingsstrijd, waar interne afspraken niet zijn nageleefd en men alle mogelijke middelen uit de kast heeft gehaald om tot een afrekening te komen in eigen rangen met als toetje  het feit dat ik niet meer zou verkozen worden.

Spijtig voor al hun moeite, want deze zeeslag hebben ze overduidelijk niet gewonnen.

Ik weet dat het een illusie is om te denken dat men vrienden kan maken in de politiek.

Toch kan ik hier meegeven dat het ongelooflijk pijnlijk is om te ervaren dat je grootste vijanden zich in eigen rangen bevinden. Politiek gaat naast het inhoudelijke ook over mensen en emoties. Mijn emoties hebben het laatste jaar serieus hun deel gehad.

Absolute dieptepunten op dat vlak het voorbije jaar waren o.a. het circus dat collega Moerman heeft opgezet, met steun van raadslid Dekeyser, rond de principiële beslissing van het schepencollege om een openingsweekend met tal van evenementen te organiseren bij de opening van de nieuwe Markt.

Ze vonden dit plots te veel eer voor mezelf, als schepen van evenementen, en zijn dan ook met die bewuste notule rechtstreeks uit het schepencollege  gestapt naar ons SP.a bestuur én naar onze nationale voorzitter, met de bedoeling om mij compleet voor schut te zetten in het bestuur en een sfeer van wantrouwen te creëren en deze notule aan te vechten.

Stel je voor, onder het mom van democratie werd een unanieme beslissing van het schepencollege, in ons S.Pa. bestuur op tafel gesmeten met de bedoeling de druk zo hoog op te voeren dat deze beslissing herzien werd. Het schepencollege is overstag gegaan maar niet zonder voorafgaande heel pijnlijke clash die namiddag.Een heel pijnlijk voorval.

Nog zwaarder til ik aan haar afwezigheid op het bewuste schepencollege waar er moest gestemd worden over de windmolens in Kaaskerke.

Zo lang de beslissing over de evenementen in het openingsweekend van de Markt niet besproken werden met onze nationale voorzitter, wenste schepen Moerman niet meer naar het schepencollege te komen.

Zoals jullie weten is er gestemd rond de windmolens op het schepencollege en aangezien de SP.a fractie onverwacht en onverwittigd maar met 2 aanwezig waren, hebben wij deze stemming verloren. Een negatief advies was het gevolg.

Voor mijzelf is dit een zeer principiële en belangrijke mijlpaal geweest in mijn relatie met onze eigen Sp.a fractie.

Dit heb ik niet verteerd. Hoe veel vertrouwen is er nog over in de eigen fractie en hoe ver kun je gaan om je eigenbelang voorop te stellen ten nadele van het algemeen toekomstig belang?

En tenslotte, vers in het geheugen van ons allen, is het optreden van raadslid Dekeyser op de gemeenteraad van december laatstleden.

Plaatsvervangende schaamte was mijn deel. Ongeloof. Dit deed alle deuren dicht.

Politiek is een harde stiel, je moet al eens tegen een serieuze duw kunnen maar door de som van alles wat ik het voorbije jaar in eigen rangen heb meegemaakt kan ik onmogelijk nog samenwerken met deze mandatarissen.

Vandaar mijn beslissing om de reddingssloep te water te laten en weg te varen van het moederschip.

Ik wil trouw blijven aan mezelf en aan mijn eigen authentieke socialistische principes maar ik  neem afstand van het partijpolitieke socialisme. Mijn partijkaart wordt dan ook onverwijld terug gezonden.

Ik voel mij niet meer thuis binnen de huidige SP.a en vaar voortaan een onafhankelijke koers en leg mijn anker daar waar ik het zelf wil.

Voor raadsleden Dekeyser en Moerman heb ik de volgende boodschap: doe vooral zo verder, dan kunnen jullie de geschiedenisboeken ingaan als voorbeeld van hoe je vooral NIET aan politiek moet doen.

Aan raadslid Vanlerberghe: ik heb je altijd gerespecteerd en heb goed samengewerkt met je. Ik ben je blijven steunen door dik en dun, dat weet je. Maar als kapitein van het schip heb je de cruciale fout gemaakt om muiterij oogluikend toe te staan. Het gevolg is dat er geen hechte crew meer aanwezig is doch slechts een aantal individuele matrozen.

Niettemin wens ik je het allerbeste.

Aan mijn kiezers wil ik zeggen dat ik mij wil blijven inzetten voor een mooi, warm en beter Diksmuide.

Diksmuide en zijn inwoners ligt me nauw aan het hart en ik zal alle mogelijkheden uitputten om telkens het juiste standpunt in te nemen in het belang van Diksmuide. Ik laat jullie zeker niet in de steek.

Uiteindelijk wil ik de kiezers en de SP.a bedanken voor de kans die ik heb gekregen de voorbije zes jaar als schepen.

Ik heb mijn mandaat met hart en ziel uitgevoerd en vind het bijzonder spijtig dat ik mijn werk niet kan verder zetten.

Bloemen verwelken en schepen vergaan maar de stadsmedewerkers blijven bestaan….

Daarom wil ik hier van de gelegenheid gebruik maken om alle stadsmedewerkers te bedanken voor de samenwerking de voorbije 6 jaar. Zonder hen zouden de vele projecten niet mogelijk geweest zijn en ik ben hen dan ook uitzonderlijk erkentelijk.

Zonder jullie is er geen beleid. ik hoop dan ook dat iedere politicus  beseft hoe belangrijk jullie zijn.