De last van eer: het loodzware gewicht van beschuldigingen op de mens in Herman De Croo

Het schemerlicht van de late zomer werpt een schaduw over de levensreis van Herman De Croo, dat konden we concluderen uit artikels in het Laatste Nieuws, Het Nieuwsblad, De Morgen en alle andere mogelijke kranten die dit land telt. Iedereen heeft het gezien, heeft het gehoord. Op sociale media wordt Herman De Croo de grond ingeboord. Op de drempel van zijn 86e verjaardag wordt hij niet langer vergezeld door feestelijke jubel, maar door het knagende ongemak van publieke beschuldigingen, die maar niet blijken op te houden. De politiek is snoeihard en de mensen wellicht soms nog een beetje harder als je er de commentaren op sociale media op naleest.

Verdachte stilte

De pensioenbonus affaire blijft zwaar op zijn gemoed drukken. Toekenningen aan voormalige Kamervoorzitters en hoge ambtenaren volgens een financieel mechanisme dat door velen als “twijfelachtig” wordt beschouwd. Een beschadiging die dreigt het beeld van een respectabele carrière te vertroebelen, iets wat de mens in Herman De Croo ongelofelijk veel pijn doet.

Onze Herman De Croo, die de Kamer voorzat van juli 1999 tot juli 2007, haastte zich met het terugbetalen van €210.000 zodra het “schandaal” losbarstte, want zo werd het door iedereen gepercipieerd. “Ik ben op geen enkele manier betrokken geweest bij het toekennen van deze vergoeding,” verklaart hij, verwijzend naar besluiten genomen door het college van quaestoren in 1998 en 2003. De beschuldigende vinger van stilte wijst echter naar de Kamer zelf, waarvan hij beweert dat het met lichtzinnigheid heeft gehandeld in deze zaak.

Schaduwen op een legendarische carrière

Maar verder dan de officiële zalen en gerechtelijke procedures reikt de impact van deze affaire. De beschuldigingen hebben diepe sporen achtergelaten in zijn persoonlijke leven. Ontroerende momenten kwamen aan het licht toen hij, in gesprek met onze vriendin van “Het Laatste Nieuws”, zijn emoties niet langer kon bedwingen. “Ik raadpleeg een psycholoog. Ik kom er niet uit,” onthult hij daar open en bloot. Zijn drang naar gerechtigheid is bijna tastbaar. Hij voelt ondertussen een ongelofelijke pijn, door het publiek dat hem openbaar neer knuppelt.

Het dilemma van integriteit

De pensioenbonussen terugbetalen kon een eenvoudige keuze lijken in het gezicht van beschuldigingen. Maar voor Herman De Croo was het een blijvend en strak moreel dilemma. Door terug te betalen, zou hij kunnen toegeven dat hij iets verkeerds had gedaan, zelfs als dat niet het geval was. De strijd tussen rechtvaardigheid en perceptie is een strijd die hij moeilijk kan winnen. Zeker niet als je de sociale media berichten er over Herman De Croo er op naleest. En nu, met de last van de jaren die zwaarder op zijn schouders drukt, vindt hij vooral nog troost in de bescheiden muren van zijn huis. De schaamte van de beschuldigingen heeft hem zelfs een tijd lang belemmerd om zich buiten te begeven.

In de greep van het onbekende

Maar bovenal onderstreept deze saga de kwetsbaarheid die zelfs de meest standvastige zielen kan treffen. “Ik raadpleeg een psycholoog en neem medicijnen. Mijn gedachten worden nog steeds overheerst door deze affaire,” bekent hij. Toch wil hij niet te veel zelfmedelijden tonen, want hij beseft dat anderen wellicht zwaardere lasten dragen. Het siert Herman De Croo om ons te tonen dat hij ook maar een mens is, een mens is die toch het goede heeft trachten te doen en die nu genadeloos wordt neer geknuppeld. Dit is niet de oude dag waarop Herman De Croo op had gerekend. Maar Herman De Croo komt het zeker wel weer te boven. Daar zijn wij zeker van.

( tekst Andy Vermaut en Serge Jansen van www.westnieuws.be )