De lange weg naar licht: Chris Tahon wandelt de Belgische kustlijn af tegen kinderkanker

Een vrouw, een missie, en 87.632 stappen van hoop

Een persoonlijke strijd wordt een gedeeld engagement

Zaterdag 12 april, klokslag zes uur ‘s ochtends. Aan het strand van De Panne staat Chris Tahon uit Oostende klaar. De lucht is grijs, de wind strak. Naast haar: burgemeester Wim Janssens, die het startsein geeft voor een ongeziene tocht langs de Belgische kust. Niet uit sportieve drang, maar vanuit iets diepers. Chris heeft kanker overleefd. Wat ze meemaakte, heeft haar getekend én gedreven. Wat volgde, was niet enkel herstel, maar een missie.

Ze besloot zich te wijden aan initiatieven ten voordele van kinderen die vandaag strijden met wat zij ooit versloeg. De kustwandeling, van De Panne tot Knokke, was geen bevlieging. Het was een doel. Een belofte aan zichzelf en aan hen die dagelijks wakker worden met angst in hun borst en hoop in hun ogen.

Van De Panne tot Knokke: een tocht door weer, wind en warme steun

Om 6u precies zette Chris haar eerste stappen. Dapper, alleen, maar nooit eenzaam. Onderweg sloten wandelaars zich spontaan aan. Sommigen voor een kilometer, anderen voor meerdere uren. In Middelkerke voegden drie bestuursleden van Nationale Kinderkankerdag zich bij haar. Samen trokken ze verder richting Phare East, waar de zeelucht zwaar hing maar de sfeer lichter werd met elke stap.

Om 19u45 bereikte Chris Knokke. Daar stonden familieleden, sympathisanten en toevallige passanten haar op te wachten. Wat begon als een solowandeling was geëindigd in een ketting van verbondenheid. Geen fanfare, geen vlaggen. Alleen blikken van respect en stille bewondering.

Niet alleen woorden, maar ook daden

De actie was meer dan symbolisch. Chris had vooraf al stylopennen verkocht en wafels gebakken om geld in te zamelen. De wandeling zelf bracht een bijkomende 3000 euro op. Elk biljet, elke munt bestemd voor de Nationale Kinderkankerdag die in oktober plaatsvindt in Planckendael. Daar worden gezinnen uitgenodigd die dagelijks leven met de realiteit van kinderkanker.

Geen dure campagnes, geen grote media-aandacht. Alleen Chris. Met schoenen vol zand, knieën vol kilometers en een hart vol vuur.

Global Hero of Hope: een titel die gedragen wordt, niet opgeplakt

Chris Tahon draagt de titel Global Hero of Hope. Niet omwille van haar verleden alleen, maar door wat ze ermee doet. Ze is niet enkel een overlever, ze is een voortrekker. Jaarlijks zet ze zich in voor Levensloop, voor kinderkanker, voor hoop.

Het motto van Levensloop luidt: Kanker slaapt nooit. Chris leeft naar dat besef. Haar wekker ging vroeg zaterdag. De vermoeidheid voelde ze niet. Of ze weigerde er aandacht aan te schenken. Want elke stap telde. 87.632 keer.

Wat blijft: bewondering en beweging

Wie Chris zaterdag zag stappen, zag meer dan een vrouw op wandel. Ze zag strijdlust, overgave, en mededogen. In elke stad aan zee liet ze een stukje van haar verhaal achter. Niet als verdriet, maar als richtingaanwijzer.

Ze bewijst dat betrokkenheid niet altijd schreeuwt. Soms wandelt ze gewoon voorbij, met een sobere glimlach en voeten vol vuur.

( Tekst Serge Jansen van www.westnieuws.be )