Claude Hollebeke – Het verlies van een gouden beer: een lofdicht aan een echte zeeman

De Zee als getuige

Hij had de blik van een zeeman, de handen van een visser, en het hart van een dichter. Claude Hollebeke, schipper en reder van de ‘O.34 Lady Fortuna’, stond dagelijks oog in oog met het wispelturige karakter van de zee. Zijn leven gaf hij over aan het ritme van de golven, de geur van de vis, en de stille eenzaamheid van de oceaan. Een liefde zo diep, een passie zo groot, gesmoord in een fractie van een seconde door een ongelukkig verkeersongeval.

De Storm overleefd

Het lot had Claude eerder al eens beproefd. Hij, zijn broer Guy, en twee andere bemanningsleden, kropen door het oog van de naald toen de ‘O.13 Morgenster’ in 2018 kapseisde voor de Engelse kust. Ze overleefden, verbonden door hun liefde voor de zee, gedreven door de wil om te leven. Hun overwinning werd echter overschaduwd door het tragische lot dat de zee niet kon voltrokken, maar wel een onvoorzichtig moment op de weg.

Ingetogen Afscheid

In de aula, gevuld met vrienden, familieleden en collega-vissers, heerste een stil verdriet. Een verdriet zo groot, het kon de ruimte nauwelijks bevatten. Niemand was klaar om Claude af te geven, maar het moest. Sarah, de vrouw van Claude, verwoordde het verlies met woorden die weergalmden als een echo over een stille zee: “Het gedacht dat Evantje zonder jou moet opgroeien breekt mijn hart. Je was zo gelukkig met je gezinnetje, maar we zijn je voor altijd kwijt.”

De Beer met een Gouden Hart

De tranen vloeiden vrijelijk. De tweelingbroer Guy sprak woorden die deden denken aan een zeezucht, gemengd met het geluid van brekende golven. De kist van Claude was getooid met de handafdruk van zijn zoontje Evan en de woorden ‘I love you, papa’. Een symbool van een liefde die nooit zal sterven. “Nonkel Claude, je was bere,” sprak zijn nichtje, en de woorden bleven hangen als een laatste vaarwel.

Herinnering als Eeuwige Haven

Claude, de ‘dikken’, is niet meer. Maar hij leeft verder in de harten van velen. Hij was een beer met een gouden hart. Hij was van de zee, en de zee was van hem. Zijn leven was een ode aan de oceaan, zijn dood een stille herinnering aan de vergankelijkheid van het leven. In de woorden, in de tranen, in de stilte na het afscheid, weerklinkt zijn naam. Claude, de zeeman, de vader, de echtgenoot, de vriend.

( tekst Andy Vermaut en Serge Jansen van www.westnieuws.be )